@article { author = {Noorbakhsh, Naeem and Vakilian, Hassan and Laknahur, Javid}, title = {Arbitrability of International Tax Disputes}, journal = {Public Law Researsh}, volume = {18}, number = {54}, pages = {117-142}, year = {2017}, publisher = {Allameh Tabataba’i University}, issn = {2345-6116}, eissn = {2476-6216}, doi = {10.22054/qjpl.2017.7428}, abstract = {Over the past years, "arbitration" as a means of settling international disputes has gained popularity, but compared to international tax disputes, the possibility of applying the arbitration clause is disputed. After the successful use of arbitration to resolve tax disputes in EU arbitration convention, The Organization for Economic Cooperation and Development (OECD) in 2008 and the United Nations (UN) in 2011 were convinced to insert an arbitration clause in their model treaties. Skepticism to Arbitrability of international tax disputes due to its link to the sovereignty rights of states, resulted in utilizing such clauses by few countries in their tax treaties. Shortcomings in current methods of dealing with disputes between Contracting states (bilateral agreement procedure) on avoidance of double taxation agreements and lack of a binding mechanism for resolving disputes through direct negotiations between the two countries, has justified the need for an arbitration clause in these treaties. Regarding the nature of possible disputes arising from double taxation treaties, seems there’s no obstacle to use arbitration clause in Iran’s bilateral tax treaties and in order to draft a proper clause, it is recommended to use one of the model clauses of UN or OECD.}, keywords = {Double Taxation Treaties,Arbitrability,Mutual Agreement Procedure,Tax Disputes,Sovereignty Right}, title_fa = {«داوری‌پذیری» اختلافات مالیاتی بین‌المللی}, abstract_fa = {امکان اِعمال شرط داوری نسبت به دعاوی مالیاتیِ بین‌المللی، همواره مورد مناقشه بوده است. سازمان همکاری و توسعۀ اقتصادی (OECD) در سال 2008 و سازمان ملل متحد (UN) در سال 2011، شرط داوری را در معاهدات نمونۀ خود گنجاندند. لیکن تردید نسبت به داوری‌پذیر بودنِ دعاوی بین‌المللی مالیاتی به علت ارتباط با حقوق حاکمیتی دولت‌ها سبب شده است که تا کنون کشورهای اندکی اقدام به درج شرط داوری در معاهدات مالیاتی نمایند. در این مقاله ضمن برشمردن کاستی‌هایی که در روش فعلیِ رسیدگی به اختلافات مالیاتی (آیین توافق دوجانبه) در موافقت‌نامه‌های اجتناب از اخذ مالیات مضاعف وجود دارد، مزایای درج شرط داوری و سازوکار مناسب برای اعمال آن تبیین شده و امکان کاربست این روش در حل‌وفصل دعاوی مالیاتی بین‌المللی ایران بررسی گردیده است. با توجه به ماهیت دعاوی احتمالی که در بستر این معاهدات بروز می‌یابند، اصولی از قانون اساسی می‌توانند موانعی برای اعمال مؤثر شرط داوری بواسطه لزوم اخذ مجوز قوه مقننه در هر مورد پدید ‌آورند که نیاز به اصلاح موافقتنامه‌های موجود یا تصویب قانون مستقل در این رابطه را برجسته می‌نماید. برای تدوین و درج شرط داوریِ مناسب در معاهدات موجود نیز کاربرد یکی از دو شرط نمونۀ OECD یا UN، با اصلاحات لازم توصیه می‌گردد.}, keywords_fa = {موافقت‌نامۀ اجتناب از اخذ مالیات مضاعف,داوری‌پذیری,آیین توافق دوجانبه,اختلافات مالیاتی,حق حاکمیتی}, url = {https://qjpl.atu.ac.ir/article_7428.html}, eprint = {https://qjpl.atu.ac.ir/article_7428_bd32e3737524b59fffb890a31f1fb6d5.pdf} }