نیلوفر سعیدی؛ پوریا عسکری
چکیده
گاه سرمایهگذار خارجی پس از بروز اختلاف یا زمانی که اختلاف قابل پیشبینی است و به قصد طرح دعوی در مرجع داوری، اقدام به تغییر تابعیت یا کسب تابعیت جدید مینماید. این اقدام که برنامهریزی تابعیت نام دارد، دسترسی سرمایهگذار خارجی به یک معاهده سرمایهگذاری مطلوب را تسهیل کرده و احتمال طرح دعوی علیه دولت میزبان را افزایش میدهد. از ...
بیشتر
گاه سرمایهگذار خارجی پس از بروز اختلاف یا زمانی که اختلاف قابل پیشبینی است و به قصد طرح دعوی در مرجع داوری، اقدام به تغییر تابعیت یا کسب تابعیت جدید مینماید. این اقدام که برنامهریزی تابعیت نام دارد، دسترسی سرمایهگذار خارجی به یک معاهده سرمایهگذاری مطلوب را تسهیل کرده و احتمال طرح دعوی علیه دولت میزبان را افزایش میدهد. از اینرو دولتهای میزبان تلاش میکنند با طرح ایراد به صلاحیت زمانی یا سوء استفاده از حق، مانع پذیرش چنین دعوایی شوند. رویکرد مراجع داوری در احراز صلاحیت زمانی خود و تشخیص موارد سوء استفاده از حق، در موفقیت یا عدم موفقیت دولت میزبان در مقابله با برنامهریزی تابعیت تعیینکننده است. بنابراین باید به این پرسش پرداخته شود که مراجع داوری چه شرایطی را برای احراز صلاحیت زمانی و سوء استفاده از حق در نظر میگیرند و چگونه میان این دو تمایز قائل میشوند. رویه مراجع داوری حاکی از آن است که این مراجع میان مواردی از برنامهریزی تابعیت که مانع صلاحیت زمانی آنهاست و مواردی که سوء استفاده از حق تلقی میگردد، تمایز قائل میشوند. هرچند رویکرد سختگیرانه آنها در عمل موجب میشود تنها در موارد محدودی ایراد به صلاحیت زمانی یا ادعای سوء استفاده از حق مورد پذیرش واقع شود.