TY - JOUR ID - 12731 TI - ضرورت تفکیک «رویکرد» از «روش» در نظریه اعمال حقوق بنیادین در حقوق خصوصی JO - پژوهش حقوق عمومی JA - QJPL LA - fa SN - 2345-6116 AU - میرشکاری, عباس AU - زارع, امیر AD - استادیار گروه حقوق خصوصی و اسلامی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران، ایران AD - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه علوم قضائی و خدمات اداری، تهران، ایران Y1 - 2021 PY - 2021 VL - 22 IS - 70 SP - 160 EP - 191 KW - "حقوق بنیادین" KW - "حقوق خصوصی" KW - "اساسی سازی حقوق خصوصی" KW - "عبارات تفسیرپذیر" KW - "نظام حقوقی ایران" DO - 10.22054/qjpl.2020.45812.2223 N2 - هرچند کارکرد سنتی حقوق بنیادین، صیانت از فرد در رابطه عمودی دولت و شهروندان در حوزه حقوق عمومی است، توسعه روز افزون حقوق بنیادین موجب شکل گیری گرایشی شده است که تاثیرگذاری و گاهی حاکمیت حقوق بنیادین بر حقوق خصوصی را دنبال می کند. تنقیح نظریه اعمال حقوق بنیادین در حقوق خصوصی، مستلزم پاسخگویی سلسله مراتبی به سه پرسش در خصوص امکان یا امتناع اعمال حقوق بنیادین در حقوق خصوصی، میزان نفوذ حقوق بنیادین، و شیوه اعمال این حقوق در حقوق خصوصی است. توجه افراطی حقوق دانان به «روش» و غفلت محض آنان از «رویکرد»، منجر به نتیجه گیری های ناصواب و پیشنهاد های قابل انتقاد برای نظام حقوقی ایران شده است. در این مقاله مفهوم رویکرد در کنار روش، مطرح و به این موضوع تصریح می شود که آنچه در خصوص اعمال حقوق بنیادین در حقوق خصوصی اهمیت دارد، نه روش اعمال که رویکرد منتخب است. به دلیل امکان اثرگذاری حقوق بنیادین در حقوق خصوصی و در عین حال، فقدان نظارت قضائی بر قوانین، رویکرد همگرایی برای حقوق ایران مناسب است و در نتیجه، کاربرد روش های اعمال مستقیم و اعمال غیر مستقیم ضعیف، ممکن و استفاده از روش اعمال غیر مستقیم قوی، ممتنع به نظر می رسد. UR - https://qjpl.atu.ac.ir/article_12731.html L1 - https://qjpl.atu.ac.ir/article_12731_575f1005f03932632a3e6c1010afe4ea.pdf ER -