نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی
2 دانشجوی دکتری حقوق بین الملل عمومی دانشگاه علامه طباطبایی (نویسنده‌مسئول)
چکیده
معاهده به عنوان یک سند بین‌المللی با عرف ارتباط تنگاتنگی دارد. اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی نیز به عنوان یک معاهده بین‌المللی در ماده 10 به امکان همزیستی میان عرف و معاهده اشاره نموده است. با درج این ماده در اساسنامه این سؤال مطرح می‌شود که آیا دیوان، موظف به تبعیت از عرفِ مؤخر بر اساسنامه است و آیا دیوان‌ها و دادگاه‌های کیفری دیگر می‌توانند عرف‌های مؤخر بر اساسنامه دیوان را در نظر گیرند و یا موظف به تبعیت صرف از اساسنامه خود هستند. علاوه براین، ارتباط اساسنامه با عرف‌های موجود مطرح می‌شود. همچنین این مسأله که حوزه اجرایی این ماده کجاست و منظور از قواعد موجود و در حال توسعه حقوق بین‌الملل چیست و جایگاه اصل قانونی بودن جرائم و مجازاتها و اثر قهری آن یعنی عطف به ماسبق نشدن به ذهن متبادر می‌شود.
نگارنده در این پژوهش به این نتیجه رسید که تهیه کنندگان پیش‌نویس اساسنامه، ماده 10 را به عنوان یک تاکتیک ارتباطی میان حقوق مندرج در اساسنامه رُم و حقوق خارج از اساسنامه تعبیه نمودند تا مسیر رشد و توسعه حقوق بین‌الملل کیفری و توجه به عرف‌های مؤخر همچنان باز باشد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
The Relationship between Subsequent Custom and Treaty within the Framework of Article 10 of the Statute of the International Criminal Court
نویسنده [English]
- Hajar Raee Dehghi 2
چکیده [English]
The treaty as an International document has a close connection with the custom. Article 10 of the Statute of the International Criminal Court referred to the possibility of coexistence between the custom and treaty. This question arises that whether the International Criminal Court is obliged to follow the custom subsequent the statute? And can other courts and tribunals consider the custom subsequent the Statute of the Tribunal or are they subject to the Statute? In addition, the association of the Statute with the custom is important. Furthermore, the question of the executive scope of this Article; the existing and developing rules of international law; and the position of the principle of the legality of crimes and punishmemts, and its compulsory effect i.e. the non-retroactive principle will arise.
It is concluded in this paper that upon insertion of Article 10 into the Statute,a communication tactic between the rights contained in the Rome Statute and the rights outside of the Statute has been created in order to enhance the development of International Criminal Law and the subsequent custom.
کلیدواژه‌ها [English]
- Keywords: Article 10
- Statute of the International Criminal Court
- Subsequent custom
- exiting custom
- International Instrument
)